بسم رب الشهداء و صدیقین

عکس های کاملی از سیدالشهدای مقاومت رو برای شما

دوست داران سید شهید و مقاومت اسلامی قرار میدم

انشاءالله لذت ببرین

نوجوانی سید

جوانی سید بهمراه فرزندان شهیدش

در محضر امام خامنه ای

سید عباس در سفر حج بهمراه سید حسن نصرالله

سید عباس در حال عبادت

ادامه دارد...

بسم الله الرحمن الرحیم

زندگینامه شهید سید عباس موسوی

سیدعباس موسوی در سال 1952 (1331ش ) در شهرک نبی شیت از توابع بعلبک لبنان به دنیا آمد. پدرش از متخصصین معماری برج های مساجد بود.
پس از چند سال خانواده ایشان به ضاحیه می روند. قسمت جنوبی بیروت. سید، سال های اول مدرسه اش را در این منطقه می گذراند.

وقتی به هیجده سالگی می رسد، عشق فلسطین را در دل داشت. از کشتار مردم فلسطین ناراحت بود.
یکی از روزها، پدر سید، ایشان را در منزل پیدا نمی کند. بعدها می فهمند که سید، همراه چند نفر از برادران مقاومت در لبنان، به سوریه رفته اند و در آنجا دوره های نظامی علیه رژیم صهیونیستی می بینند.
وقتی خانواده سید، این خبر را می شنوند، به سوریه می روند تا فرزندشان را برگردانند. زمانی که به محل آموزش می رسند، می بینند یک فلسطینی و یک تونسی همراه سید، از طناب هایی که با آن آموزش می دیدند، به زمین افتاده اند. کمر فلسطینی می شکند. پاهای سید هم، شکسته می شود.
خانواده سید به او اصرار می کنند که همراه آنها برگردد تا پاهایش خوب شود. اما او قبول نمی کند. به مسئول آموزش می گویند تا او را راضی کند. اما سید زیر بار نمی رود. بالاخره با التماس زیاد، سید را راضی می کنند که همراه آنها به بیروت برود تا پاهایش خوب شود.

یکی از روزها، سید خواب امام موسی صدر را می بیند. بعد از این خواب، به پدرش می گوید که او را با امام موسی صدر آشنا کند. پدرش او را به دیدن امام موسی صدر می برد.
امام موسی صدر، از دیدن سید، خیلی خوشحال می شود واز شجاعت او خوشش می آید. سیدمدت دو سال نزد امام موسی صدر در صور می ماند و دروس حوزوی می خواند و آموزش می بیند.
بعد از دو سال، امام موسی صدر که سید را انسان پرتلاش می بیند، به او می گوید: «دیگر جای شما، اینجا نیست. به نجف بروید.» امام موسی صدر، برای سید، یک عمامه می آورد و سر او قرار می دهد و نامه ای هم به سید محمدباقر صدر در عراق می نویسد و سید را به او معرفی می کند.

علاقه شدیدی بین سیدمحمد باقر صدر و سید به وجود می آید. سیدحسن نصرالله هم با نامه امام موسی صدر، به نجف می رود. اوایل، سید حسن نصرالله، سیدعباس موسوی را نمی شناخته است.
روزی به یکی از روحانیون می گوید که می خواهم به نزد سید محمد باقر صدر بروم. آن روحانی به او می گوید: «سیدمحمد باقر صدر تحت مراقبت است و فقط یک نفر جرأت دارد تو را نزد ایشان ببرد و آن هم سید عباس موسوی است.»

سیدحسن نصرالله، به این ترتیب با سید عباس موسوی آشنا می شود. اوایل، به علت تیره گی پوست سیدعباس، فکر می کند او عراقی است. اما بعد متوجه می شود که سید عباس هم، مثل او لبنانی است.سیدعباس، سیدحسن نصرالله را بعد از زیات حرم امام علی(علیه السلام) به نزد سید محمد باقر صدر می برد و به ایشان می گوید: «سیدحسن نصرالله می خواهد در اینجا زیر نظر شما آموزش ببیند و درس بخواند.»

سید محمد باقر صدر، مقداری پول به سیدعباس می دهد و به او می گوید که با این پول برای او عمامه و لباس روحانیت بخر و از امروز هم شما، استاد ایشان می شوید.
رژیم عراق، قصد ترور سید عباس را می کند. همه علمائی که آن زمان تحت تعقیب رژیم عراق بودند، جمع می شود و مخفیانه از عراق به لبنان می آیند.

سیدعباس، حدود شش ماه در همین روستا می ماند و سپس به بعلبک می رود. در سال 1979 میلادی، در بعلبک حوزه ای برای ادامه تحصیل روحانیانی که به لبنان آمده بودند را تأسیس می کند. خانم ایشان به نام ام یاسر هم که نزد خواهر امام موسی صدر آموزش می دیدند، حوزه ای به نام الزهراء هم، برای خواهران تأسیس می کند.
وقتی اسرائیل سال 1982 تا بیروت را اشغال کرد، سیدعباس موسوی، همه آن مردان بزرگ و شجاع را جمع کرد و در همان سال 1982 مقاومت اسلامی را تأسیس کرد که این مقاومت تا امروز هم ادامه دارد.

البته سید سال 1979 به ایران سفر کرد و از نزدیک با افکار امام خمینی هم، آشنا شد.
بعد از ترور شیخ راغب حرب، سیدعباس برای سخنرانی به کنار مزار ایشان می رود. بعد از سخنرانی، به کنار مزار شهید شیخ راغب حرب می رود. دستش را روی قبر او می گذارد و به احمد، پسر شهید شیخ راغب حرب نگاه می کند و می گوید: «وصیتی داری که بخواهی برای پدرت برسانی؟»

سپس به نزد شیخ عبدالکریم، اسیر آزاده شده از زندان اسرائیلی و نزد مادرش می رود و دعایشان می کند.
محافظان سیدعباس، متوجه هلیکوپترهای جنگی اسرائیلی می شوند که حالت عادی نداشتند. این را، به سید می گویند. سید، می گوید: «مگر ترسیده اید؟» محافظ ها به شوخی می گویند: «اگر شما از جان خودتان نمی ترسید، ما زن و بچه داریم.»

سید، خم می شود، سنگی را از زمین برمی دارد و به دست پسر پنج ساله اش حسین می دهد و می گوید: «با این سنگ، آن هلیکوپترها را بزن.»
بعد، سید به طرف بیروت حرکت می کند. همسرش ام یاسر و پسرش حسین نیز همراهش بودند. همسر سید، همیشه با او بود. چون سید به او گفته بود که من، شهید خواهم شد.

به منطقه ای به نام تفاحتا می رسند. چند فروند هلیکوپتر، از پشت کوه بیرون می آیند و ماشین سید را موشک باران می کنند. با یک موشک شش هزار درجه، ماشین سید را می زنند که مطمئن باشند، کسی در آن زنده نمی ماند.
دو محافظی که کنار سید نشسته بودند، فقط قسمتی از بدنشان می سوزد. اما شهید نمی شوند. چون سید قبلا به آنها گفته بود: «کسی از همراهان من، به سبب من شهید نمی شود.»

آن دو محافظ، بعدها خوب می شوند و چهلم شهادت سیدرا هم می بینند. اما سید عباس موسوی به همراه همسر و فرزندش در 1993.2.16 به شهادت می رسند.

سه تکاور سپاه به شهادت رسیدند

 متن پیام فرمانده نیروی زمینی سپاه به شرح زیر است:



بسم الله الرحمن الرحیم

الذین آمنوا و هاجروا و جاهدوا فی سبیل‌الله به اموالهم و انفسهم اعظم درجةً عندالله و اولئک هم الفائزون

سال 1390 در حالی گذشت که برای پاک شدن خاک ایران از لوث وجود دشمنان و مزدوران، نیروی زمینی سپاه پاسداران انقلاب اسلامی تنی چند از مخلص‌ترین و رشیدترین جوانان خود را فدا نمود تا ملت سرافراز این سرزمین در امنیت و آسایش در راه اعتلا و پویایی کشور گام بردارند.



کوههای سر به فلک کشیده و قله‌های سپیدپوش شمال غرب کشور اگر زبان بگشایند، شنیدنی‌های افسانه‌گون از ایمان راسخ و رشادت این رزمندگان جان بر کف دارند.



رزمندگان رشید لشکر 17 علی بن ابی‌طالب (ع) قم در این میدان کارزار همچون دوران درخشان دفاع مقدس خوش درخشیدند و در آخرین لحظات این سال نیز سه تن از رزمندگان دلیر این لشکر در قله‌های سپید شمال غرب در سرمای جانسوز مظلومانه به شهادت رسیدند تا نام‌شان بر جریده سروقامتان تاریخ تا ابد سبز شود.

این جانب شهادت این فرزندان رشید ملی ایران را به پیشگاه مقام معظم فرماندهی کل قوا، همرزمان و به خصوص خانواده‌های معزز شهیدان تبریک و تسلیت عرض نموده و برای بازماندگان از درگاه ایزد منان صبر جمیل و اجر جزیل خواستارم.

سرتیپ پاسدار محمد پاکپور، فرمانده نیروی زمینی سپاه

در پی عملیات لشکر 17 علی‌ بن‌ ابیطالب(ع) سپاه در غرب کشور به منظور ایجاد امنیت و بیرون‌ راندن نیروهای ضد انقلاب، در آستانه سال نو، سه تن از تکاوران این لشکر به نام‌های روح‌الله شکارچی، سعید غلامی شهروز و محمد سلیمانی در این منطقه به شهادت رسیدند.
شهادت این پاسداران در نقطه صفر مرزی در ارتفاعات جاسوسان شمال‌غرب کشور و در سرمای شدید این منطقه اتفاق افتاده است.

بسم الله الرحمن الرحیم

مردمی که روی قبرشان آرم جمهوری اسلامی می‌کشیدند

 داستان عجیب "خمینی‌چی" آذربایجان


مقدمه اول: خوب یاد دارم که چندین شب پیش تلویزیون حوالی نیمه شب بود که مستندی نشان می داد در باب احوالات جوان مسلمان اوکراینی الاصل ساکن انگلیس و شاغل در یکی از پست های خوب بانکی انگلستان. جوانی بود با ریش های متداول جوانان شیعه و خوش سیما با یک ژاکت رنگی و شلوار جین. همسرشان هم ظاهراً انگلیسی بودند و آن طور که در مستند هویدا بود اهل چادر آن هم چادر به سبک خواهران شیعه ی خودمان.

از گذشته اش که تعریف می کرد نکاتی را می شد از لا به لای صحبت هایش بیرون کشید که عجیب بود و قابل تامل : از پدر و مادری کاتولیک الاصل زاده شده بود و بسیار مسیحی! که به مرور زمان و با گذشت سن نسبت به دین خود دچار شک و تردید می شود و دین مسیحی است که در حقیقت آن را پاسخگوی روح پرسشگر خود نمی یابد،به نوعی دور دین را خط می کشد تا این که در دوران دانشجوئی با دوستان مسلمانی آشنا می شود و در همین ایام است که خواب عجیبی می بیند: اوست که در خواب شبیه مسلمانان سجده کرده آن هم در مقابل کوهی که بالای آن گویا درختی افروخته وجود دارد و ندائی عجیب او را نهیب می زند که : چرا من را قبول نداری!( و شاید به عبارتی من را فراموش کردی )و به من توجه نداری(نقل به مضمون)

بعد از مدتی به تدریج به اسلام نزدیک می شود و علاقه مند به یک دختر مسلمان سنتی! می شود که آن طور که او تعریف می کند آن زمان از ظاهر آن دختر نمی شد به مسلمان بودن آن پی برد!(همان دختر چادر به سر فعلی) و آن دختر دستورات اسلامی به خصوص دستورات بهداشتی و احکام را برایش بازگو می کند و کم کم زمینه آماده می شود تا هر دو با هم به سفر حج می روند و بعد از آن آن طور که خودش روایت کرده بود :"یک مسلمان واقعی شده بود"...(نقل به مضمون)

 

مقدمه دوم: ما معمولاً از جمله کسانی هستیم که چندان سفر نکرده ایم و دور و اطرافمان را ندیده ایم و بنابراین  هیچ گاه مصداق واقعی "سیرو فی الارض" نبوده ایم  و نیستیم.چندی پیش بزرگواری از قول "نادر طالب زاده" عزیز! نقل می کرد که ایشان در برنامه ی "نیمروز" در پایان برنامه به جوان تر ها در قالب توصیه گفته اند بروید و کشورهای اطرافتان را ببینید :ترکیه و پاکستان و ... که شما چه عزت و چه شرایط خوبی دارید و معنای واقعی  "انقلاب اسلامی" را درک کنید...

مقدمه سوم : (هرچند تکراری) اکثر ما انسان ها وقتی چیزی را داشته باشیم و در آن و کنار آن به دنیا بیائیم_چون ماهی متولد شده در دل آب_قدرش را نم دانیم و آن طور که باید درکش نمی کنیم چون از دوران تولد "طلا" و سنگ  را یک جا و کنار هم دیده ایم! و هر دو ظاهراً سفت هستند فقط یکی طلائی رنگ است و دیگری سفید یا خاکستری یا رنگ دیگر!

"خمینی چی" صدایش می کردند! آن هائی که بیشتر از او بدشان می آمد. حاج آقا ترک بود با چهره ای مهربان و صورتی دلنشین همراه با محاسنی که ما را به یاد شیعیان می اندازد. مذهبی بود و محل رجوع مذهبی های "آذربایجان شوروی" که امروز گویا "جمهوری" آذربایجان می نامندش (که نمی دانم "جمهوری" بودنش را از کجا می شود فهمید؟! ) علی الخصوی مردم شهر معروف "نارداران" .شهری که با این که چند کیلومتر با باکو و سواحل مملو از فسادش فاصله ندارد اما قرن ها مرکز تجمع ارادتمندان به ابا عبد الله الحسین (ع) و شیعیان مذهبی بوده،جائی که شاید بتوان آن را با جرئت "قم آذربایجان" نامید.



پیرمرد شده بود رهبر "اسلامگرایان آذربایجان" آن هم زمانی که تمام تحرک های مذهبی ها توسط سران k.g.b شوروی رصد و سرکوب می شد به جز قمه زنی!(که این هم درس عجیبی برای ما شیعیان است).و سال ها زندان و درد و شکنجه (جسمی و روحی)نصیبی بود که دولت های شوروی و جمهوری آذربایجان برایش به ارمغان آورده بودند!

"حاج علی اکرام علی اف" عاشق امام شده بود! ...هنوز هم رحل چوبی سحر انگیز و عجیبش را می توانی از لا به لای ضریح حرم امام (ره) ببینی! کسی که گویا هیچگاه امام را از نزدیک ملاقات نکرد،هر چند که بعدها نائب عزیزش امام خامنه ای او را با تعبیر : "دوست من حاج علی اکرام" ! یاد کرد و چه تعبیر سنگینی!

"  حاج علی اکرام انسان فوق العاده ای بود که بخش اعظم عمر خویش را در زندانها و تحت شکنجه های سنگین سپری نمود"   تعبیری است که حضرت آیت الله مکارم درباره ی ایشان

ادامه مطلب...


...